Het wordt een lange tocht vandaag. En een tocht met een paar vervelende verrassingen...
Starten doen we aan het Lac de Bretaye.
Vandaar gaat het via het Lac Noir naar Perche.
Mooie panorama's om ons op dreef te helpen
Nog voor we Perche bereiken passeren we de werken voor een nieuw skiestation.
Even verder wordt alle 'verkeer' tegengehouden. Bomen moeten gesnoeid worden om de kabelbaan te installeren. En zo'n exemplaar moet eerst vallen...
We naderen Perche, een gehucht met een handvol boerderijen en huizen.
Gelukkig blijven we (voorlopig) op het juiste pad.
Even achterom kijken naar Perche, blinkend in de zon...
We hadden de weg goed uitgekiend, dankzij onze nieuwe kaart. Maar daar beslisten al deze werken anders over! "Il n'y a plus de route". We zien het weggetje wél liggen, maar we geraken er niet bij! We moeten op onze stappen terugkeren...
Het is klimmen naar boven, naar de Col d'Encrène (1936 m)!
Daarboven krijgen we een ander panorama.
Het gehucht daar in de diepte is nog eens Taveyanne.
We lopen nu een eind op de kam van de berg en genieten van een 360°-panorama.
En ja! Daar onder die witte wolken, daar is de top van de Mont Blanc.
Kijken, kijken!
Ook hier zijn grote werken bezig. Andermaal een nieuw skistation.
En door die werken was de geplande weg afgesneden, wat we pas een half uur later beseften!
Nu is het dalen, richting La Bierle, door een heel nat bos met gladde, smalle en moeilijke paadjes.
En soms lopen koeien over dezelfde paadjes. Dat wordt schoenen poetsen vanavond!
Beneden ligt Vers l'Eglise.
Maar wij stappen richting Les Diablerets.
Nog even wachten op de bus naar Villars.
Mooie tocht door de boeiende vergezichten, maar moeilijke afdaling tussen de Tête de Meilleret en het weggetje naar Diablerets.
Dag beste tafelgenoten,
BeantwoordenVerwijderenAls Vlaams Brabanders voelden we ons werkelijk thuis bij jullie.
We moesten wel goed luisteren naar jullie, zo sappige taal en gezegden.
“Van Dale” zou het moeilijk in een boek kunnen vervatten.
We begrepen elkaar ook bij het vertellen van levensverhalen,
en ook de moppen vielen in de smaak.
Wij genoten ook aan tafel.
En de terugreis...
De tweede chauffeur verbraste al al de gewonnen tijd van de eerste.
Zoals de Limburgers praten, reed hij gezapig, 85 km/uur door Limburg en naar Brussel.
En de Rudy, hij verliet de bus ook in Brussel!!.
Het verder verloop van de reis, weten enkel de West-Vlamingen.
En thuis,ons bed was zacht...., en de bijhorende droom, van al de mooie momenten met jullie.
En verder,
We zien er zeker naar uit jullie nog te ontmoeten, op charme van Intersoc.
En tuurlijk, aan de gezelligste tafel, de onze.
Vriendelijke groeten,
Agnes en Jaak