Hulst en Clinge, de laatste tocht!

Op nauwelijks 20 km van onze vakantiewoning ligt Hulst. Hulst profileert zich als de 'meest Vlaamse stad' van Nederland. Daarom ook wordt het druk bezocht door Belgische toeristen. Zoals wij vandaag...

Het stadhuis van Hulst in gotische stijl.

De Sint-Willibrordusbasiliek uit de 16de eeuw.

Maar wij komen ook nog voor de laatste wandeling deze week: Hulst- Clinge-Hulst.

Clinge in de verte.

Langs de Zoete Vaart lopen we richting de Clingse Bossen.  Na het open landschap van de voorbije week is dit een aangename afwisseling!

Hier loopt zelfs de GR 5A tussen Antwerpen en De Panne!

Bewegwijzering in het bos: uitstekend...

...en soms ludiek...

We lopen op de bedding van de vroegere spoorlijn Mechelen-Terneuzen.

In 1860 werd door de ingezetenen van het kanton Hulst en door de gemeenteraad van Axel een verzoek gericht aan de koning van Nederland of hij wilde bevorderen dat er een spoorlijn aangelegd zou worden tussen Mechelen en Terneuzen. De motieven hiervoor waren onder meer de afzet van de landbouwproducten en de ontsluiting van de haven van Terneuzen. Belgisch particulier initiatief leidde ertoe dat de spoorlijn op 26 augustus 1871 in gebruik kon worden genomen. Het personenvervoer werd in 1951/52 reeds gestaakt en het goederenvervoer in 1968. Nu is de spoorlijn in gebruik als fiets-en wandelpad. het ligt in een waterwingebied waar oppervlaktewater in de bodem geïnfiltreerd wordt dat als grondwater in het pompstation van Sint-Jansteen wordt teruggewonnen.

Het centrum van Clinge komt dichterbij.

Bij de kerk staat dit monumentje. 

"Ja een zwerver dat ben ik en dat ben jij" staat er te lezen. Erg toepasselijk, niet?

Na deze laatste omzwerving lopen we richting Hulst.

(Knooppunten: 24-53-54-61-62-63-72-40-10-60-33-32-24)

En hiermee eindigt onze laatste tocht!

Volgende wandelvakantie gaat door in ...

Jawel! Vandaar vandaag deze eerste kennismaking!
Tot later?

Door de wind, door de regen...naar de Westerschelde

Rotweer vandaag!  Wandelen langs de Westerschelde is bij dit stormweer niet zo'n rustige activiteit... Het is vechten tegen de regen en veel wind!

We vertrekken vandaag uit Zaamslag, een dorpje in de gemeente Terneuzen, in de Nederlandse provincie Zeeland. Het dorp telt ongeveer 3000 inwoners.

Ook vandaag volgen we het wandelnetwerk 'Langs Linies en Kreken'.

Warm ingeduffeld en met een stevige regenjas trotseren we de striemende regen... Langs velden en op dijken trekken we via Reuzenhoek naar De Val om uiteindelijk ons doel te bereiken: de dijk bij de Westerschelde.

Boten en schepen spotten...

Op het einde van deze golfbreker midden in het woelige water staat onze picknickbank!

Op de dijk staat een kanon van Napoleon

Aan de andere kant van de dijk ligt de Margarethapolder, een mooi stuk ongeschonden natuur.

Ook hier in Terneuzen vinden we al hoogbouw. Jammer!

Na Terneuzen volgen we de Otheense  kreek gedurende 6 km! 

Donkere wolken zijn nooit ver weg!

Maar de natuur is ook hier op zijn best...

Laatste rustplaatsje van de dag

Met een mooi uitzicht.

We keren terug naar Zaamslag. De inwoners worden de "Stropielekkers" genoemd. Vroeger stond op het dorsplein een vat met stroop waar altijd een paar druppels aan bleven hangen. De inwoners haalden de druppels met hun vinger af om die vervolgens af te likken. Volgens een andere lezing van het verhaal over de afkomst van de naam Stropielekkers was er een vat met stroop van een kar gegleden en hadden de duigen het niet gehouden. Gevolg was dat de stroop uit het kapotte vat lekte en dorpelingen die ervan hoorden, schoten toe, sommigen met kannetjes en kopjes, anderen om hun vingers in de stroop te steken en het zoete goedje daarvan af te likken.

Tegenwoordig (sinds juni 2004) staat er voor de Protestantse kerk op het plein een standbeeld van een stroopvat met twee 'lekkende' dorpsbewoners.

Tot morgen?

(Knooppunten: Zaamslag 44-98-96-87-88-25-20-21-22-91-92-93-34-61-45-44. Goed voor 26 km)

De Westdorpse vlaai

Toffe en gevarieerde wandeling vandaag!  Ook in het weer zat nogal wat variatie: zon, wolken, een fikse hagelbui, regen...

We hoppen over de grens en stappen via Sas van Gent naar het Kanaal Gent-Terneuzen.

De brug over het Kanaal

Op de rechte zeedijk is het heel comfortabel wandelen.  

Grote kreken en een mooi zicht op de natuur rond Westdorpe.

Indrukwekkende boten varen ons tegemoet.

Aan de Oude Papeschorpolder is het druk. Een torenhoge kraan rijdt op en af.

Via een rustig natuurgebied belanden we bij een boomgaard vol schapen.  Daar moeten we doorheen. Het is er heel drassig maar schilderachtig mooi. 

Plukken mag, oogsten niet...

Altijd bereid tot wat klim-en klauterwerk...

Aan de Zwartenhoekse Zeesluis is een picknickplaats. 

Er is een klein afdakje gebouwd en daar liggen schotbalken gestapeld. Herinneringen aan een nog niet zo ver verleden...

Deze balken werden in sponningen geplaatst om het water tegen te houden. Bijvoorbeeld wanneer een vijand in aantocht was of wanneer het water door de dijken brak. Ook op allerlei andere plaatsen zijn gleuven voor schotbalken te vinden: bij een coupure in een dijk of bij een gewone sluis om deze voor een reparatie droog te kunnen leggen. Voor extra stevigheid kon soms een dubbele rij balken geplaatst worden waartussen grond of zand werd gestort.

Sluizen worden meestal gebouwd met aan elke zijde twee deuren die in een punt op elkaar aansluiten en die naar dezelfde kant opendraaien. De punt wijst in de richting van het hogewater. Wanneer de deuren gesloten zijn staan ze onder een bepaalde hoek waardoor de waterdruk de deuren helpt dicht te duwen.

De achterliggende polders werden via de sluis ontwaterd. Door de druk van het binnenwater bij eb werden de sluisdeuren geopend en de opkomende vloed drukte de deuren weer dicht. Deze sluis kon ook als inundatiesluis worden gebruikt. De achtergelegen Canisvlietbuitenpolder kon via de sluis met zeewater onder water worden gezet.

Onvoorstelbaar hoe vlug dreigende wolken ons benaderen... 

Ten zuiden van Westdorpe ligt de Molenkreek. 

 

Alle tinten grijs... dat komt niet meer goed...

In Westdorpe is het na hagel en regen tijd voor een Westdorpse vlaai...

We dachten dat we dat goed verdiend hadden...

Tot morgen!

Van Kaprijke naar Sint-Laureins

Het is een cliché, maar de weergoden zijn ons niet gunstig gezind deze voormiddag. We kunnen niet genieten van het groene landschap noch van de blauwe lucht. De regen valt weer genadeloos neer en zorgt voor natte jassen en schoenen.

Maar in de namiddag zo rond 14 u klaart het op en genieten we van een schuchter lentezonnetje.  Het zijn de eerste zonnestralen in 5 dagen! Super!
We starten in Kaprijke, op het mooie centrale plein. Kaprijke grenst aan Bassevelde, Oosteeklo, Sleidinge, Waarschoot, Eeklo, Sint-Laureins en Sint-Jan-in-Eremo.

Via veel kaarsrechte landbouwwegen trekken we naar het noorden, naar het  Leopoldkanaal. 

Een stuk onroerend erfgoed in Sint-Jan-in Eremo.

Tja, veel regen... dus natte paadjes...

Het Leopoldkanaal ligt er heel stil bij.  Geen andere wandelaars... 

(Die hebben we in de 5 voorbije dagen nog nergens gezien!)

 Het Leopoldkanaal

   

Bij knooppunt 12 stoten we op een voetveer.  Door zelfbediening geraak je hier aan de overkant van het kanaal. Maar wij blijven aan dezelfde kant, want in Sint-Laureins serveren ze lekkere pannenkoeken… en kunnen we genieten van de warmte na die vele regenvlagen.

In Sint-Laureins staat een imposant en luxueus hotel, het Godshuis.

En nu genieten van het zonovergoten landschap, terug naar Kaprijke. Links het hotel, rechts de kerk van Sint-Laureins.

Kaarsrechte wegen

 
Het was toch nog genieten!

(Knooppunten: naar 18-19-20-21-22-23-12-10-11-14-15-16-17-18-Kaprijke)